.
سال ها مثل درختی که دم نجاری ست
وقت ِ روشن شدن ارّه وجودم لرزید
ناهماهنگی تقدیر نشان داد به من
به تقاضای خود اصرار نباید ورزید
"کاظم بهمنی"
مثل همه ی چیزهایی که به آن دلبسته بودم و برای من نماند و برخلاف اینکه فکر می کردم اینجا حتی بعد از من نیز باقی خواهد ماند، اینجا هم برایم نماند؛ که حالا فهمیده ام در این دنیا هر چقدر، چیزی را بیشتر بخواهی، بیشتر نداری اش.
حال کسی را دارم که خبر مرگ عزیزی را به او داده اند.
در هفت سال گذشته اینجا برایم مقدس ترین مکان دنیا بود.
و چگونه بگویم آدمی که ویرانی کاشانه اش را می بیند چه حالی دارد؟
پایان اینجا، پایان من خواهد بود و ادامه ی آن کابوس ها.
پایان اینجا، پایان با تو حرف زدن نخواهد بود. من با نسیم از تو خواهم گفت و با باد تو را نوازش خواهم کرد.
دلم می خواست شکستنم را ببینی که آنرا به هیچ کسی جز تو نمی توانم نشان بدهم.
کاش می توانستی شاهد انقراض زنی باشی که از تو گفتن و با تو حرف زدن برایش شفا بود.
خداحافظ رنج زیبا.
خداحافظ درد ابدی.
من تا همیشه تماشاگر تو می مانم.
تو تا ابد در من زنده خواهی بود و با من نخواهی مرد؛ حتی اگر نتوانم هیچ وقت دیگر در هیچ دنیای دیگری، اینرا به هیچ کس دیگر، حتی خودت بگویم.
درباره این سایت